Na de pabo wilde ik graag vrijwilligerswerk doen in een land waar het onderwijs veel minder goed is dan bij ons. Inmiddels zit ik voor een halfjaar in Peru. Veel kinderen gaan hier wel naar school, maar ontwikkelen geen gezond zelfbeeld. Vaak worden ze gekleineerd door hun leerkrachten. Ze gaan maar halve dagen naar school en zwerven in hun vrije tijd veel op straat.
De plaatselijke kerk in het Peruaanse Trujillo heeft samen met de GZB een project opgezet om deze kinderen op te vangen. In een veilige, liefdevolle omgeving helpen we ze met hun huiswerk, waardoor ze meer zelfvertrouwen krijgen en zich ontwikkelen. Belangrijker is dat we hen in aanraking kunnen brengen met het christelijk geloof.
Vorige week heb ik voor het eerst – in eenvoudig Spaans – kennisgemaakt met de kinderen. Samen zongen ze een christelijk lied. Ik begreep nog niet helemaal de betekenis, maar de kleine kinderen maakten bij het lied gebaren die horen bij ‘Lees je bijbel, bid elke dag’. Mooi dat deze kinderen zo het geschenk van Gods Woord leren kennen. Werken met kinderen is fantastisch. Ze de weg naar Jezus mogen wijzen, is nog mooier.
In de voorbereidingen dacht ik eraan tutorleren in te zetten: oudere leerlingen die jongere kinderen helpen bij hun opdrachten. Zelf heb ik de groep oudere leerlingen. Ik legde het principe uit aan de leerkracht van de jongere kinderen; ze reageerde enthousiast. Zo enthousiast dat we het diezelfde middag hebben uitgeprobeerd. Resultaat: een blije juf, een dankbare groep kleine kinderen, een gemotiveerde groep oudere kinderen en een voldaan gevoel bij mezelf. Geweldig om te zien hoe kinderen elkaar verder helpen! Om zo van betekenis te kunnen zijn, verbreedt mijn blik op de wereld. Daarom is het zo gaaf om leerkracht te zijn.
Marnix Hogendoorn